गमक

कसे जगावे सुखात ह्याचे मला कळाले अता गमक
इथे तिथे शोधणे कशाला? लगेच गाठू चला नरक

खरोखरी छंदमुक्त जगणे सदैव जर का तुला हवे?
मनाबरोबर तरी अगोदर, हवेस जुळवायला यमक

लगेच खणतील कोपराने मऊ जरा लागलास तर
टिकायचे तर जमीन वरवर तरी असावी तुझी टणक

कुठेच नामोनिशाण माझे नसेल ठेवायचे तुला
हवेस सोडायलाच तू मग फितूर अश्रूंवरी उदक

पडेलही उन्मळून माझे क्षणात अस्तित्व वाळके
निदान घावामध्ये तुझ्या पण हवी जराशी तरी चमक

उगाच रसभंग ह्यायचा जर दिलीस उत्स्फूर्त दाद तू
इथे तुला चेहर्‍यास इस्त्री करायला पाहिजे कडक

गुलाम झालास साधनांचा... दिलीस सोडून साधना
सुचायलाही लिखाण आता पुढ्यात लागेल संगणक

नकार गर्भरेशमी

जिवंत राहिलो कसा रुतून दलदलीत मी?
उमेद एवढीच की फुलेल पद्म कर्दमी

कबूल कर अता तरी तुझ्या नसानसात मी
फितूर श्वास सांगती उभ्या जगास बातमी

कळेल का तुला सखे, मिळे न प्रेम सारखे
घडेल का असे कधी, फुले वसंत नेहमी?

कशास वेचिशी खुळ्या तिला वहायला कळ्या
तिच्याकडे खळ्या हजार, काय रे तिला कमी?

नवेच शौक पाळतो फुलास भृंग टाळतो
अशी अनेक अत्तरे म्हणे खरीदलीत मी

अजून खेळ हा तुझा सुरूच खेळवायचा
तुझा... तुझाच डाव हा! तुझीच लागते रमी

रडेनही... हसेनही... जगेनही अता पुन्हा
झुरायचे... मरायचे... विचार फक्त मौसमी

मनाविरुद्ध मी असा तुझ्यात गुंतलो पुन्हा
इलाज काय जर तुझा नकार गर्भरेशमी

अखेर मोडलास ना करार आपल्यातला
तशी कुणास तू कधी दिलीस जीवना हमी?

पादुका

कसे ठकविले जगास सार्‍या नको गर्व हा फुका
नशीब बेणे कधीतरी लावेल तुलाही थुका

खुल्या दिलाने स्वीकारूही तुमची प्रांजळ मते
चुकूनही पण नका दाखवू काव्यामधल्या चुका

जगण्यामध्ये आताशा कसलाच समन्वय नसे
म्हैस पाहिली टीव्हीवरती नाव जिचे नाजुका

पैशापुढे न झुकतो कधिही स्वाभिमान आमुचा
त्यासाठी तर आणा भरुनी डॉलरने संदुका

नवल काय जर तोंडघशी पडलास काल तू पुन्हा
गेलास घ्यायला उंटाच्या टिंब टिंब (...) चा मुका

जेवण तयार श्रेष्ठी तरिही करेनात वाटणी
किती दिवस उपवास सोसला अता लागल्या भुका

भेकड नेते का दिल्लीचे पाय सदा चाटती?
मायमराठी पुजते आता हिंदीच्या पादुका

अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे

रोज का तुमच्याकडे पाऊस पैश्यांचा पडे?
अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे॥

घेउनी खांद्यावरी झेंडे सुखाचे नाचता
पावलांखाली अम्हाला अन्‌ मजेने दाबता
टोचले काटे म्हणत, काटाच अमुचा काढता
एकदा नाहीच तर वर्षानुवर्षे हे घडे
अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे॥

लागते टॉमीस तुमच्या रेशमाचे वस्त्र का?
मारण्या मुंगी तुम्हाला पाहिजे ब्रह्मास्त्र का?
'वापरा आहे म्हणोनी' हेच तुमचे शास्त्र का?
घास भरवायासही नोकर किती तुमच्याकडे?
अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे॥

ठेवता पाऊल खाली धन्य होते ही धरा
थुंकता थोडे तुम्ही भरतीच येते सागरा
दर्शनाला धाव घेती देवही तुमच्या घरा
श्वास घेता वाजती दाहीदिशांना चौघडे
अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे॥

भाकरी हिसकावली का आमच्या हातातुनी?
सावली अमुचीच पळते दूर अमुच्यापासुनी
रक्त अमुचे सांडपाणी! वाहते नाल्यातुनी
घेउनी फिरतो अता खांद्यावरी अपुले मढे
अंगणी पडतात अमुच्या फक्त अश्रूंचे सडे॥

गातो तुझेच गाणे

माझे न हे तराणे! गातो तुझेच गाणे
लांगूलचालनाचे हेही नवे बहाणे

बाहेरच्या सुखांना भोगून आज आलो
दारात दु:ख होते बसले उदासवाणे

ओकून टाक सारी मळमळ तुझ्या मनीची
पचनी मला पडेना बसणे मुक्याप्रमाणे

ही पाहिजे कशाला दारात दानपेटी?
चलनात आज नाही देवा तुझेच नाणे

आभाळ जिंकण्याची पंखात जिद्द आहे
सद्ध्या जरी नशीबी घरटे जुनेपुराणे

कळले मला न केव्हा हसलो खरेच खोटे
कळले मला न केव्हा झालो तुझ्याप्रमाणे

फिर्याद कोणत्याही हद्दीत येत नाही
प्रत्येक मंदिराचे झाले मुजोर ठाणे

पुष्पक नको अम्हाला! इथल्या पुरेत गाड्या
झाले खरेच सोपे स्वर्गात आज जाणे

इतकेच मला जाताना

प्रेरणा : गुरुवर्य सुरेश भटांची गझल इतकेच मला जाताना सरणावर कळले होते

इतकेच मला जाताना परदेशी कळले होते
’माय नेम इज खान’ म्हणूनच गोर्‍याने छळले होते

ही मिडिया हपापलेली फुकटात बरळली नाही
मी बहर इथे पैशांचे भरपूर उधळले होते

मी लबाड इतका आहे हे सांग कुणा कळले का?
मी पैसे ’कोल्ह्याकडुनी’ आधीच उकळले होते

त्या माजी राष्ट्रपतींची मी उगाच नक्कल केली?
लावून दिवे अंबर का हे कधी उजळले होते?

स्टंट नव्हे तर प्रथाच ही चंदेरी दुनियेमधली
अफवांच्या शिळ्या कढीला मी फक्त उकळले होते

माघारी आल्यावरती मी शब्द फिरविले सारे
करणार काय लोकांचे जर पित्त खवळले होते?

झालेल्या नामुष्कीला सारेच चला विसरू या
पाऊल घसरले होते डोकेही चळले

ही हझल मायबोली गणेशोत्सवात ऐकता पण येईल

संपवून टाक पेग

चाल : मालवून टाक दीप

संपवून टाक पेग, पाजवून घोट घोट
बेवड्या किती दिसांत, लागले सुरेस ओठ

ह्या इथे नसानसात, झिंगते अजून रात
हाय! तू गमावलीस एवढ्यात का विकेट?

गार गार ह्या हवेत, उष्ण उष्ण घोट घेत
मोकळे करून टाक एक एक ग्लास ’नीट’

दूर दूर ह्या पबात, बैसलो निवांत पीत
सावकाश लोचनांनी बार नर्तिकेस लूट

हे तुला कधी कळेल? मद्य ना मला चढेल
लागते खरेच काय? सांग नाविकास बोट

काय हा तुझाच र्‍हास, एवढ्यात तू खलास
ऊठ रे अता भरेल, पापडावरीच पोट

बेवड्या किती दिसांत लागले सुरेस ओठ

स्वप्न एखादे जणू...

चार चौघांसारखे आयुष्य माझे चालले
चार चौघांसारखे त्यालाच मी ही कोसले

स्तब्ध आहे केवढे पाणी तुझ्या डोहातले
स्वप्न एखादे जणू आतून आहे गोठले

घेतल्या काढून त्यांनी शृंखला पायातल्या
वाटले मी मुक्त झालो; पाय तोवर तोडले

दोष हा त्यांचा कसा? जर टाळले त्यांनी मला
मीच मूर्खासारखे मुद्दे विरोधी मांडले

मी किती ठोठावले पण दार ते उघडेच ना
का असे माझ्यावरी माझेच मन रागावले?

हाय! छळवादी किती आहे सुखाचे फूल हे
मी पुरा कोमेजलो तेव्हाच का ते उमलले?

पत्थराला धडकुनी फुटल्या किती लाटा जरी
भंगले नाही तरी नाते कधी त्यांच्यातले

ह्याचसाठी सामना करण्यास घाबरतो तुझा
पंच, खेळाडू, नियम! सारे तुझ्या गोटातले