मेघ आषाढातही आटेल आता

मळभ मंदीचे नभी दाटेल आता
मेघ आषाढातही आटेल आता

काळजाला ती घरे पाडून गेली
वर तिचा संसारही थाटेल आता

पेच माझी ’मी’ पणाशी लागलेली
कोण कोणाला बघू काटेल आता!

साकडे त्याच्याकडे घालू कसे मी?
भय असे की दु:ख तो वाटेल आता

सुप्त ओलावा नद्यांचा लुप्त झाला
सागराला कोरडे वाटेल आता

जन्मत: मी फाटका होतो तसाही
शोक का मग जर कफ़न फाटेल आता?

मी असा ठिपक्यात आहे विखुरलेला
कोण रांगोळीस रेखाटेल आता?

तू कुठे होतोस त्यांना सहन मौना
गप्प करण्याचे तुला घाटेल आता

जिंदगी अस्पृश्य तर होतीच माझी
कावळा त्यांचा म्हणे बाटेल आता